20.03.2007

KALBİM VE DEDEM...


Kalbim çarpıyor
( okuyucu: ne var bizim de çarpıyor? )
İyi,
tamam,
ama benimki çok çarpıyor!!!

Ben tansiyonu düşük bi insanım,
kalbim de,
heyecandan ağzıma gelmediği zamanlar,
dakikada 68 filan atar(dı)
Birkaç gündür 90-110 arasında dalgalı ritm uygulamasına geçti kafasına göre..
Ya kalbimde bir sorun varsa,
ya kalbim aniden durursa korkuları kapladı içimi..

Tam da gününde!
Yedi yıl önce bugün,
9 günlük bayram tatilinden döndüğümüz pazartesi günüydü...
Eminim çünkü,
asla unutmayacağım bir gündü..

O zaman liseye gidiyordum..
Okulumuz tam gündü..
Öğle yemeğini yedim,
öğleden sonraki ilk dersin başlamasını bekliyorum..
Nefret ettiğim matematik öğretmenim hafifçe araladı sınıfın kapısını..
Uzattı başını..
- aşağı iner misin, baban geldi, dedi..

Bir taraftan eşyalarımı toplarken,
bir taraftan da ağlamaya başladım..
"dedem öldü" diye mırıldanıyordum.
Çünkü babam onca yıllık okul hayatımda ilk kez okula geliyordu..
"kötü bir şey" olmasa,
gelmezdi..

Uzun zamandır hastahanede yatıyordu..
Kanserdi..
9 günlük bayram tatili boyunca anneannemlerde kalmıştık bu yüzden..
Her gün hastahaneye gidilip geliniyordu bu sayede..
Pazar günü son kez gördük onu,
son olduğunu bilmeden..
O gece kendi evimize döndük..
Ertesi günü beklemiş dedeciğim gitmek için..

Okul merdivenlerinden inip,
babamın yanına gider gitmez,
dedem öldü di mi diye sormaya başladım.
Hayır dedi babam,
ölmedi..
Halbuki benim 2 günlük cenaze iznimi bile almış o sırada okuldan..
"sadece biraz ağırlaşmış,
hepimiz hastahaneye gidiyoruz" dedi..
"anneni de işten aldım o da evde bizi bekliyor" dedi..

Ama inanmadım tabii.
Evde de,
bana kimse direkt gerçeği söyleyemedi..
Telefonda konuşurlarken anladım,
korktuğumun gerçek olduğunu..
Kendimi koltuktan yere atıp,
dizlerimin üzerinde ağlamaya başladım..
Yol boyunca deliler gibi sürekli ağladım..
Anneannemlere gittiğimizde de..
Ertesi gün de..
Günlerce de...
Uzun yıllar da rüyamda gördüm onu,
ölmedim ben kızım nereden çıkarıyorsun sen onu dedi bana hep..
Bugün tam yedi yıl oldu...

7 yıl..
Ruhun şad olsun dedeciğim..
Bu akşam anneannemlerde toplanıp yine seni anacağız..
Biliyorsun zaten,
unutmadık,
unutmayacağız...


5 yorum:

hussoloji dedi ki...

Merhaba blogun nedense tam açılmıyor...Sayfanın altı gelmiyor. Eğer şablon değiştirirsen daha okunabilir bir format yakalayabilirsin diye düşünüyorum saygılar iyi çalışmalar...

hayatgibi dedi ki...

okunmama zaman zaman oluyor ama sanırım blogcudan kaynaklanıyor ve her şablonda olabiliyor.
Şu an bir sorun yok sanırım düzeldi..
ilgi için tşk :))

sharquteri dedi ki...

İlke yazını yine sürüklenerek okudum... Serbest çağrışımlı sitilin gayet hoş ama kalp olayına bağlanmamışsın sonunda. Dedenin öldüğünü öğrenince yine hızlanmış mıydı?

Bu arada allah rahmet eylesin. Hiç bir ölümün üzerinden çok zaman geçmez...

imbirgaripsinbirgaripler dedi ki...

allah rahmet eylesin.hayatın en acımasız yanı sevdiklerimizden ayrılmak.birgün var birgün yokuz bu yüzden her saniyeyi doyasıya yaşamak lazım.

Adsız dedi ki...

bugün büyükbabam öldü
bana da sabah rahatsızlanmış hastahaneye kaldırıyorlar dediler
ben de okula gittim
halbuki hiç bir şeyden haberim yoktu
mutluydum eğleniyordum çünkü hiç bir şeyden haberim yoktu
okuldan sonra direk eve geldim
annem bana büyükbaban öldü diyince şok oldum
çünkü bunu beklemiyordum
zaten annem bunu söylediği an koşarak ağlamaya başladım

bu çok kötü bi duyguydu ... anlatılmaz yaşanır...çok zordu :(