1 MAYIS KUTLU OLSUN!

Siz de bi an için,
bugün kavuşamayacağız diye korktunuz değil mi yaşama sebeplerim?
( tahmin ettim )
Çünkü,
gün itibariyle "memleket yolları işe gidenlere kapalı"
daha doğrusu İstanbul yolları!
Gün 1 Mayıs olunca hadise doğal da,
kaç senedir 1 Mayıslarda okula - işe vs gitmişliğim var,
ama ilk defa bu kadar "hayatın durması" durumuyla karşılaşıyorum.
"Taksim’ de eylem yaptırmayacağız!" tutturukluğunun eseri bunlar biraz da.

Taksim ve çevresine her türlü ulaşım kesildi.
Kabataş’ a Beşiktaş’ a vapur yok,
Taksim’ e metro, otobüs, füniküler,
hiç bi ulaşım yok.
Araçlarda kontrol olduğu için köprü tek şerit ve felç!
İnsanlar Kavacık’ tan köprüye 30 dakikada gidemediklerini söylüyorlar.
Köprüye giren zaten 2 saat çıkamıyor.

Ben de binbir zahmet Üsküdar’ a vardım ama
aman Allahım!
Üsküdar insan seli.
Beşiktaş - Kabataş ulaşımı motorlar da dahil tamamen kesilmiş olduğundan,
binlerce insan kalmış iskelede.
Normalde mitinge filan katılmayacak,
işine gücüne gidecek insanlar burada "durdurulmaktan" o denli rahatsız ki
ve kalabalık öyle boyutlardaki,
burada bekleyenler kendi çaplarında yeni bir "gösteriye" imza atacaklar neredeyse.

Neyse ben hiç bulaşmıyorum.
Bi Eminönü vapuru bi de bu tarafa gelecek arkadaş bulup,
çıkıyorum yola!
Eminönü - işyeri arasını da tıpış tıpış yürüyoruz.
Arada kameralar filan çekiyor bizi,
hayatta da en nefret ettiğim şeydir,
yolda yürürken burnuma mikrofon dayanması.
Bi çoğundan kaçıyorum ama,
hala bu akşam Show TV’ ye çıkma ihtimalim var,
söylüyorum.

Bir de işyerine geldiğimden beri bir şey dikkatimi çekiyor,
herkes yollarda kalmış,
yürümüş etmiş filan da,
yüzlerde nedense bir mutluluk havası,
gülücükler,
şakalaşmalar,
"ayy ben şurdan beri yürüdüm, ayaklarım şişti"
filan diyenlerde bile bi hafiflik,
bi şirinlik.
Demek ki insanlara işe 10 gibi gelmek,
ne olursa olsun iyi geliyor,
sabah deniz kenarında şöyle bir yürüyüş yapmak hoşlarına gidiyor.
Belki de insanlarımızın Küba’ da yaşayası var,
kimsenin haberi yok,
kendilerinin bile,
olamaz mı yani?

Küba’ ya giden biri anlatmıştı,
insanlar çok fakir,
her yere yürüyerek gidiyorlar filan ama hepsi gülüyorlar,
çok mutlular demişti.
Bizim bu sabah girdiğimiz ruh halinde,
onlar bir ömür yaşıyorlar herhalde!
Daha basit yaşasak,
daha mı mutlu oluruz acaba?
( bence bu bi soru değil.
onay bekleyen bir saptama yalnızca )